พระสมเด็จนั้นแบ่งออกได้เป็น๓ยุคคือ ยุคต้น ยุคกลาง และยุคปลาย พระยุคต้นนั้นส่วนใหญ่เป็นแม่พิมพ์ชาวบ้าน แม่พิมพ์แกะจากไม้ซึ่งแม่พิมพ์มักไม่สวยงาม ความงามเชิงศิลปะยังไม่ค่อยลงตัวนัก มีช่างหลวงแกะแม่พิมพ์ให้จำนวนหนึ่ง เนื้อพระมีหลายเนื้อแต่ที่พบส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อแก่ข้าวสุกใช้น้ำอ้อยเคี่ยว น้ำผึ้งและยางไม้เป็นตัวประสานเนื้อพระ พระยุคกลางเริ่มมีช่างหลวงมาแกะแม่พิมพ์ให้มากขึ้นช่างชาวบ้านเริ่มหมดไป เริ่มใช้ปูนเปลือกหอยมากขึ้นผิวพระมักแตกรานเพราะยังใช้น้ำอ้อยเตี่ยว น้ำผึ้ง ยางไม้กล้วยน้ำไทเป็นตัวประสานหลักซึ่งบางครั้งที่เราส่องเห็นเม็ดดำอมน้ำตาลนั่นคือเมล็ดกล้วย แต่พระยุคปลายจะไม่มีหรือมีก็น้อยมาก พระยุคปลายเป็นพระฝีมือช่างหลวงแทบทั้งสิ้น พิมพ์ทรงสวยงามเนื้อพระแทบไม่แตกรานหรือแตกรานก็น้อยเพราะใช้น้ำมันตังอิ๊วเป็นตัวประสานเนื้อพระ ใช้ปูนเปลือกหอยมากขึ้นมีทั้งเปลือกหอยดิบและเปลือกหอยสุกเปลือกหอยดิบจะมีสีน้ำตาลอมเหลือง ส่วนเปลือกหอยสุกจะมีสีขาวอมเหลือง ถ้าใส่น้ำมันตังอิ๊วน้อยเนื้อจะหนึกแกร่ง ถ้าใส่ตังอิ๊วมากเนื้อจะหนึกนุ่ม ซึ่งพระยุคปลายคือพิมพ์นิยมที่เล่นหากันในปัจจุบัน