บุญโต พระสมเด็จ

พระพิมพ์ปรกโพธิ์เก้าองค์นี้ ท่านสมเด็จโตสร้างหลังพ.ศ.2407 คือหลังได้เป็นสมเด็จแล้ว ทราบได้เพราะ1,แม่พิมพ์เป็นฝีมือหลวงวิจารณ์เจียรนัย 2,ใช้น้ำมันตังอิ๊วเป็นตัวประสานเนื้อ หลวงวิจารณ์ได้รู้จักท่านสมเด็จโต หลังจากที่ท่านได้เป็นสมเด็จแล้วและได้เริ่มแกะแม่พิมพ์ให้ พร้อมกับแนะนำให้ใช้น้ำมันตังอิ๊วเป็นตัวประสานเนื้อพระ เพื่อการยึดเกาะของเนื้อพระดีขึ้นและคงทนขึ้น พระองค์นี้เป็นพระเก่าเก็บมาอย่างดี เป็นพระแก่น้ำมันตังอิ๊ว พระที่แก่น้ำมันตังอิ๊วจะไม่เกิดการหดตัวหรือม้วนตัวตามขอบ เพราะในเนื้อพระยังมีความชื้นอยู่ จึงไม่มีการหดตัว มีตำราบอกว่าหลวงปู่ ได้รับการแนะนำให้ใช้น้ำมันตังอิ๊วเป็นตัวประสาน เลยใช้ให้ลูกศิษย์นำเอาพระที่ทำเสร็จแล้ว ไปจุ่มน้ำมันตังอิ๊วอีกครั้งพระจึงดูฉ่ำแบบนี้ อันนี้คนเขียนมโนไปเอง เพราะน้ำมันตังอิ๊วคนจีนเขาใช้ผสมปูนและใช้ผสมสี แห้งช้ามากถ้าเอาพระไปจุ่มแล้วจะเอาไปผึ่งตากอย่างไร พระคงติดกับวัสดุที่ตาก (เขาบอกว่าใช้ผสมไม่ใช่จุ่ม) เมื่อไหร่จะแห้ง น้ำมันตังอิ๊วหรือฝรั่งเขาเรียกลินสีด (Linseed oil) ใช้ผสมสีน้ำมัน เวลาเขียนยังต้องมีน้ำยาอีกตัวเร่งช่วยให้สีแห้งเร็วขึ้น ไม่เช่นนั้นรอไปเถอะ! ถ้าผสมมากเป็นเดือนสียังไม่แห้งเลย นี่เป็นข้อมูลสมัยก่อนที่สื่ออยู่ในมือของคนกลุ่มเล็กๆ คนอ่านไม่รู้และไม่เข้าใจ ก็จำและก็สอนต่อๆกันมาแบบผิดๆ แต่มายุคนี้ข้อมูลเปิดคนยุคนี้จึงมีโอกาสได้รู้อะไรดีๆ และถูกต้องมากขึ้น นี่เป็นข้อมูลบางส่วนที่นำมาเล่า สรุปพระองค์นี้เป็นพระแก่น้ำมัน ไม่ใช่พระจุ่มน้ำมันตังอิ๊วนะครับ