พระกริ่งปวเรศปี ๒๔๑๗ จีวรลายดอก กะไหล่ทอง โค๊ตเม็ดงา ๗ โค๊ต

 

พระกริ่งปทุมสุริยวงศ์ สร้างปีพ.ศ.๒๓๙๘ (ต้นรัชกาลที่๔) เนื้อสำริดบุเงิน จัดอยู่ในกลุ่มพระกริ่งยุคต้นๆของการสร้างพระกริ่งในสยาม (ต้นแบบมาจากพระกริ่งเก่าโบราณของเขมร) เชื่อกันว่าท่านสมเด็จโตมีส่วนร่วมอธิฐานจิตในพระกริ่งพิมพ์นี้ด้วย.

 

พระกริ่งปวเรศจีวรลายดอก ปี ๒๔๑๗ กะไหล่ทอง

 

พระกริ่งปวเรศ ปีพ.ศ.๒๔๑๖

 

พระสมเด็จวัดระฆังพิมพ์ใหญ่ยุคกลาง ฝีมือช่างสิบหมู่ องค์พระลำสันเส้นซุ้มผ่าหวายใหญ่ เนื้อแน่นแกร่ง เป็นพระยุคกลางตอนปลาย รูปทรงได้สมมาตร แต่เนื้อพระยังแตกรานอยู่.

 

วันนี้ลงพระสมเด็จวัดระฆังพิมพ์ใหญ่ยุคปลายให้ชม ๖ องค์.

 

พระสมเด็จวัดระฆังพิมพ์ปรกโพธิ์ยุคปลาย.

 

พระสมเด็จวัดระฆังยุคต้น องค์พระกดพิมพ์ไว้ไม่ชัดเจน เข้าใจว่าเป็นพิมพ์ทรงเจดีย์ หรือในสมัยของท่านสมเด็จโตเรียกว่า "พิมพ์พระประธาน" ช่างชาวบ้านเป็นผู้แกะแม่พิมพ์ถวาย ดูไม่สมมาตร การตัดขอบไม่งามเหมือนงานช่างหลวง เท่าที่พบพระยุคต้นแม่พิมพ์ที่แกะโดยช่างสิบหมู่ก็มีอยู่เช่นกัน สำหรับเนื้อพระองค์นี้เป็นเนื้อผงพุทธคุณผสมข้าวสุก มีมวลสารหลักที่เห็นชัดคือ แร่โพรงเหล็กไหล หรือแร่ดอกมะขาม ที่เรียกเป็นทางการว่าแร่เฮมาไทดฺ์ (Haematite) ที่ใส่ในพระกรุเมืองกำแพงเพชร เช่นพระซุ้มกอ พระลีลาเม็ดขนุนเป็นต้น แร่โพรงเหล็กไหล หรือแร่ดอกมะขามมีในพระสมเด็จยุคต้นมากกว่าพระยุคกลาง และปลายซึ่งมีผสมไว้ในเนื้อพระเช่นกันแต่น้อย เชื่อกันว่าแร่โพรงเหล็กไหลนี้ให้คุณทางด้านอยู่ยงคงกระพัน.

 

เจอบทความเก่าเรื่องของรักที่เขียนไว้นานแล้ว เห็นว่าน่าสนใจมีประโยชน์จึงนำมาลงให้อ่านอีกครั้งครับ

 

พระสมเด็จวัดระฆังพิมพ์ใหญ่ยุคต้น สภาพผ่านการใช้ เนื้อผงผสมข้าวสุกดูหนึกนุ่ม