พระสมเด็จวัดระฆังพิมพ์ใหญ่ยุคปลาย พระองค์นี้เป็นพระเนื้อแก่น้ำมันตังอิ๊ว เมื่อเวลาผ่านไปเป็นร้อยปี น้ำมันจะค่อยๆระเหยออกมาคลุมผิวพระทีละน้อยจนทั่วองค์พระ ทำให้ผิวพระดูเงาและมีความมัน พระองค์นี้ผ่านการใช้มาน้อยสภาพจึงสมบูรณ์ ง่ายต่อการพิจารณา ถ้าผ่านการใช้มามากผิวเหล่านี้จะหายไป พระเนื้อแก่น้ำมันกับเนื้อผงผสมเทียนชัย มีสภาพผิวที่คล้ายกันมาก ถ้าคนไม่ชำนาญจะแยกลำบากหน่อย พระที่เนื้อแก่น้ำมัน ผิวพระจะเงาและเป็นมันกว่าเนื้อผงผสมเทียนชัย (สำหรับพระที่ผ่านการใช้มาน้อย) ดูคล้ายมีน้ำตาลมาเคลือบผิวพระไว้ แต่ถ้าผิวพระหลุดออกจะเห็นเนื้อในสีขาวแห้งๆ ส่วนพระเนื้อผงผสมเทียนชัยนั้น ผิวจะเป็นมัน แต่จะไม่เงาเท่าเนื้อน้ำมัน ถึงแม้นเนื้อหรือผิวพระหลุดออก เนื้อในก็จะยังมีเทียนผสมอยู่ (ต้องดูด้วยกล้องขยายกำลังสูง) นี่เป็นความแตกต่างระหว่างเนื้อแก่น้ำมัน กับเนื้อผงผสมเทียนชัย.